Recruitment is topsport? Of toch niet? Interview met Neal van de Kamer

Recruitment is topsport? Of toch niet?

Recruitment is topsport is een vaak uitgesproken term, maar is dat echt zo? Wat zijn de overeenkomsten en verschillen tussen topsport en recruitment? Om dit te onderzoeken gaan wij met (ex)topsporters in gesprek om te onderzoeken of dat echt zo is. We trappen af met recordhouder judo: Neal van de Kamer won 12x Nederlands Kampioen Judo en in drie verschillende gewichtsklassen, de European Open in Tallinn en 2 wereldbekers. Inmiddels heeft Neal na succesvol te zijn geweest bij LinkedIn en Indeed een boek geschreven, Sixpack Miljonair, en runt hij zijn eigen recruitmentbureau: Recruitment Masters.

Iedereen kan succesverhalen opnoemen van topsporters. Maar zelden wordt de andere kant van de medaille getoond. Neal raakte in 2013 alles kwijt. Zijn relatie was op de klippen gelopen, hij werd uit zijn huis gezet, zijn bankrekening stond structureel in het rood en zijn grote judodroom, het halen van de Olympische Spelen, raakte buiten bereik.

Neal gaat er goed voor zitten en vertelt:

Er spelen veel krachten in topsport, ondanks dat judo een individuele sport is, ben je afhankelijk van bonden, selecties en coaches. Van nature ben ik iemand die veel op gevoel doet. Ik heb een wereldbeker gewonnen door een techniek te gebruiken die ik nooit getraind had. De week voor het toernooi heb ik die techniek van een Koreaanse judoka op Youtube gezien en deze 15x teruggekeken. In de finale won ik met deze techniek. Totaal verbaasd keek ik mijn coach aan, dat zijn magische momenten. Helemaal opgaan in je eigen flow en vanuit je eigen intuïtie werken. Daar ligt mijn kracht.

Maar ik merkte dat als ik onderdeel wilde zijn van de nationale selectie, ik bepaalde zaken anders moest doen. Meer in lijn met de bondscoach. Maar doordat ik dingen anders ging doen, was ik niet volledig mezelf. Ik was te veel bezig met plannen, strategie en vanuit ratio beslissingen maken. In aanloop naar de Spelen verloor ik vaker in de eerste ronde op belangrijke wereldbekers. Ik heb daar de afgelopen jaren natuurlijk veel op gereflecteerd en telkens kom ik tot de conclusie dat ik toen losgelaten had waar ik goed in was: uitgaan van mijn eigen intuïtie.

Maar er is ook een andere factor die meespeelt, niet alleen bij mij maar bij veel sporters, ik wil dat toch gezegd hebben. Er is veel onderzoek gedaan naar wat financiële stress met je doet, een van de uitkomsten is dat mensen door financiële stress 10 tot 15 IQ-punten minder scoren. Je presteert niet alleen onder de druk van de sport maar ook onder financiële druk. En in die situatie moet jij als topsporter je Olympische droom waarmaken. Dat is keihard en echt wel andere koek dan een keer een plaatsing mislopen.

Hoe ben je in de recruitmentwereld terechtgekomen?

Van nature ben ik een verbinder en heb ik een grote interesse in psychologie, maar ik ben ook commercieel ingesteld. Ik zat op de Johan Cruijff Academy in een klas met allemaal topsporters. Nadat ik die had afgerond en aan het oriënteren was over wat ik na mijn sportcarrière wilde gaan doen, sprak ik met een van mijn klasgenoten (een voormalige schaatsster) die op dat moment werkte bij Sales Recruiters. Zo ben ik er dus ingerold!

Ik werd al vrij snel benaderd of ik bij LinkedIn wilde werken, dus toen verhuisde ik naar Dublin. En daar ging het hard! Zowel commercieel als op persoonlijk vlak ontdekte ik mezelf weer. Ik ging terug naar mijn intuïtie en al vrij snel werd ik succesvol. Maar ondanks dat succes wist ik ook dat er meer in moest zitten. Hoe tof het daar ook was, ik zat toch nog in een soort keurslijf en was op zoek naar meer vrijheid. Ik wilde mijn eigen visie verder gaan ontwikkelen. En stiekem had ik eigenlijk vanaf het eerste moment toen ik de recruitment in ging al het idee om dit 4/5 jaar te doen en daarna iets voor mezelf te beginnen. Dus dan moet je dat ook doen!

Hoe heeft jouw topsportmentaliteit je beïnvloed in je werk?

Natuurlijk heeft het op veel verschillende aspecten invloed. Bijvoorbeeld het psychologische gedeelte van recruitment. Urenlang heb ik tegenstanders geanalyseerd, die ervaring neem ik mee in mijn huidige werk als recruiter. Ik durf wel te zeggen dat ik daardoor een bepaalde voorsprong heb opgebouwd met het lezen van kandidaten. Maar ook de omgang met klanten, vroeger moest ik mezelf als sporter commercieel verkopen aan klanten, dat moet ik nu natuurlijk ook doen. Alleen moet ik nu naast mezelf ook mijn bedrijf en kandidaat verkopen.

Wat is het grootste verschil tussen recruitment en topsport?

Het grootste verschil is echt de druk en het vergrootglas waar je onder ligt. Los van de prestatiedruk en de financiële druk is het vergrootglas waar je onder ligt ook een essentieel verschil. Als ik vroeger een partij moest judoën, kreeg ik soms wel 40 berichten van mensen die mij succes wensten. Dat heb ik nu niet meer. Er is niemand die mij nu een berichtje stuurt als ik naar een nieuwe klant ga of een kandidaat spreek. Maar ook de vrijheid vind ik een belangrijk verschil. Nu heb ik veel meer vrijheid dan toen en kan ik het mij permitteren om 4 maanden in de winter met mijn gezin in Marbella door te brengen. Natuurlijk ben ik daar ook gewoon aan het werk, maar het feit dat je die vrijheid hebt, brengt ook een soort rust.

Een ander belangrijk verschil vind ik ook de wereld om je heen. De beleving die veel mensen hebben is daarin een groot verschil. Bij topsport ben je altijd met gelijkgestemden die allemaal een eigen doel hebben en dat nastreven. Succesvol willen zijn en daar alles voor willen doen. Dat is in het bedrijfsleven minder.

Wat zijn de overeenkomsten?

Ik denk dat voor mij de belangrijkste overeenkomst is dat ik op mijn best ben als ik op mijn intuïtie vertrouw. Met name de mate waarin het bedrijf een verlengstuk is van mezelf. Dat is wat ik tijdens mijn sportcarrière ook erg had. Maar ook mijn eigen zienswijze kunnen neerzetten. Als topsporter ben ik natuurlijk altijd wel bezig met het team, maar heb ik ook veel zelf moeten doen. Dat is nu ook en daar wil ik eigenlijk ook niet meer vanaf stappen. Maar misschien het belangrijkste is wel dat ik ook nu weer als ondernemer in de recruitmentindustrie de mogelijkheid heb gecreëerd om mijn dromen na te streven.

Wat zou je recruiters die dit lezen willen meegeven?

Dit is natuurlijk een heel persoonlijk antwoord, maar wat ik vaak hoor en zie in recruitmentland is dat eigenlijk iedereen de weg naar buiten zoekt en daar hun geluk of status aan probeert op te hangen. Dat is natuurlijk niet verkeerd en het is aan ieder voor zich om te bepalen, maar ik ben ervan overtuigd dat de weg naar binnen het meeste zoeksucces oplevert.

Als ik naar mezelf kijk, is het natuurlijk supertof dat ik in het verleden die medailles heb binnengehaald. Maar dat is ook wel gevoed vanuit een bepaalde bewijs- en prestatiedrang naar familie en vrienden. Dat je gezien wordt.

Ik zeg tegenwoordig dat ik die prestatiedrang minder heb, maar misschien ga ik daar nu een beetje te ver in. Ik wil daar niet per se meer mee in aanraking komen. Ik wil nu veel meer delen. Daarmee denk ik dat ik nu een gezondere balans heb dan in het verleden. Maar de belangrijkste tip is toch wel: probeer eerst te onderzoeken wat je gevoel zegt en probeer dat te volgen. Want uiteindelijk is dat jouw waarheid. Ga daar achteraan. Dus nogmaals, kijk eerst naar binnen en niet te veel naar buiten!